Mevrouw Verona daalt de heuvel af vertelt het verhaal van een oude vrouw die haar laatste dag beleeft in het dorpje Oucwègne. Ze woonde hier samen met haar overleden man voor vele gelukkige jaren. In het verhaal vertrekt mevrouw Verona voor de laatste keer naar beneden van de heuvel waarop hun huis stond, goed wetende dat ze niet meer in staat zou zijn om terug boven te geraken. Tijdens de afdaling blikt ze terug op de jaren die ze in het dorp beleefd heeft.

Ze wandelden. Traag, maar ze wandelden. Van de deur tot aan het bospad. Het steile bospad. Velen zouden nog één keer hebben omgekeken en een blik op dat huis hebben geworpen. Het huis waarin was liefgehad en gerouwd. Maar toch vooral liefgehad. Mevrouw Verona niet. Ze stapte, naar beneden. Tien passen later draaide ze zich om, om de hond te roepen die boven was blijven staan alsof hij, de herder, zeer goed begrepen had dat zij nooit meer opnieuw boven zou raken. Maar ze riep hem, en hij volgde haar, na een blaf die zijn laatste kon zijn.

Eigen vervolg op het voorgaande fragment:

Toen Mevrouw Verona beneden aan de heuvel kwam, was ze volledig uitgeput. Ze liep nog tot aan het bankje naast de pétanquebaan en zette zich neer om te rusten. Toen dommelde ze in en droomde van haar geliefde meneer Pottenbakker. Hij was echter deze keer niet meer de jonge man waar ze steeds van had gedroomd. Zijn ooit volle bruine haar was uitgedund en wit geworden en zijn baard was volledig grijs. Hij zat op een bank in zijn bos, met een hond aan zijn voeten en keek haar liefdevol aan. Deze droom mocht mevrouw Verona niet uitdromen, in tegenstelling tot de dromen waarin meneer Pottenbakker een jonge man was gebleven. Ze schrok bevend wakker.

Hoe mevrouw Verona terug boven op de heuvel was geraakt, wist niemand. Verhalen die later werden verteld hadden het over tien honden die haar om de beurt ondersteunden of over een mysterieuze man die haar naar boven droeg. Het kan pure wilskracht geweest zijn of een wonder, maar ze stapte uiteindelijk terug binnen in hun huis bovenaan de heuvel. Wat iedereen wel wist is dat ze in het huis vol liefde nog minstens tien jaar leefde en dat ze gelukkig was. Ze bespeelde elke avond haar valse cello en nodigde de mensen van het dorp uit. Mevrouw Verona stierf uiteindelijk wanneer haar geest én haar lichaam er klaar voor waren. Ze werd gevonden in een trui van meneer Pottenbakker, met een boek in haar schoot. Ze werd begraven naast haar geliefde.

Verantwoording einde:

Ik koos ervoor om Mevrouw Verona niet te laten sterven aan het einde van haar tocht naar beneden omdat dat hetgene is dat je het hele verhaal lang verwacht. Je wordt er constant aan herrinnerd dat het de laatste keer is dat ze de heuvel afdaalt en dus niet meer terug zal keren. Ik koos dus voor een meer verrassend einde door het niet haar laatste afdaling te laten zijn. Toch heb ik de grondmotieven dood en liefde laten terugkomen in dit slot. Ook het dorpsleven komt nog even aan bod door de verhalen die werden verteld over de terugkeer van mevrouw Verona naar haar huis. Dat dit thema nog even aan bod komt, vind ik wel belangrijk omdat de vertellingen over het dorpsleven een heel groot deel van het boek beslagen.  Mijn einde is echter wel wat ‘vrolijker’ en misschien flauwer dan het originele. Ik vind mijn einde toch het meest geslaagd omdat het meer zorgt voor een pointe aan het einde van het verhaal.